Eindelijk een levens teken uit Australia

Hello iedereen,

Ik ben aan de beurt om wat te zeggen na de lange tijd tussen de berichten. Ik zelf heb netvoor het eerst de berichten gelezen op het blog. Wij moeten nog beginnen met het verhaal van onze tijd hier in Australië.
De eerste weken hebben wij doorgebracht in Brisbane, zodat wij mijn familie konden bezoeken en wat officiele dingen realiseren. Dat was makkelijker gezegd dan dat het gebeurde. Om Anuschka en de kinderen in het systeem te krijgen was wel makkelijk, omat Anuschka een visum heeft maar ik had veel moeite, want je moet allerlei dingen gaan bewijzen als terugkerende Australier. Ze hebben hier last van mensen die terugkeren voor een vakantie, het systeem misbruiken en dan weer weg gaan. Het heeft tot midden februari geduurd totdat wij helemaal in het systeem zaten. Dat gaf een stuk opluchting want het laatste dat moest gebeuren was het ziekenfonds en dat kon niet eerder dan dat je geregistreeerd bent.
In de eerste week toen wij in Australië waren ging ik op gesprek in Melbourne met een bedrijf in de raambekledingsindustrie zoals mijn vorige bedrijf in Nederland. Dit gesprek pakte goed uit en wij kwam tot een overeenkomst om voor ze te beginnen op 7 januari 2008. Hier werk ik als Product Engineer (R&D) nu inmiddels al 3 maanden met gemengde gevoelens. Na 13 jaar voor hetzelfde bedrijf te hebben gewerkt is het een hele verandering en vallen bepaalde opgebouwde zekerheden weg. Wat nu een leuke bijkomstigheid is, is dat wij net een nieuw product ontwikkeld en gepatenteerd hebben wat Hunter Douglas van ons wil kopen. (moeder bedrijf van vorige werkgever.) Maar ze zijn een van de velen die het willen kopen wat een goed gevoel geeft. Wij hebben net een prijs binnen met het best innovatief nieuwe product 2008 in Australië.

Nu verder met het gezin.
Ik moest naar Melbourne om te zoeken voor een huis maar had nergens te blijven, dus belde mijn zus iemand die zij kende van 30 jaar geleden. Deze persoon wees haar door naar iemand anders die zij kende van dezelfde periode. Hij is de dominee van de kerk die hoort bij de school waar de kinderen naar toe zouden gaan. Ik kon bij hem zolang verblijven om een huis te gaan zoeken. Wat wonderbaarlijk hoe dingen kunnen lopen. Toen ik aangekomen was in Melbourne(17 december) viel het tegen om een huurhuis te vinden met vier slaapkamers die wij graag wilden hebben. Het huis dat mij de meest geschikt leek kwam pas vrij op 5 januari. Ik had de vlieg tickets geboekt voor Anuschka en de kinderen voor 24 december en wij hadden nog geen plaats om te slapen voor het hele gezin! In zulke situaties word je wel eens op de proef gesteld of je werkelijk vertrouwd op God en zijn hulp. Via via hoorde de dominee dat er een huis leeg was van mensen die op vakantie waren en na onderling overleg en wat telefoongesprekken naar het buitenland kregen toestemming omin dat huis te verblijven. Het huis was enorm groot en pas twee maanden oud. Wij werden nogmaals voorzien in onze situatie net als de eerste weken in Australië toen er geen verblijf plaats te vinden was in Brisbane. Wij zouden bij mijn nicht blijven waar al 9 mensen woonde. Dit zagen wij niet echt zitten, en mijn zus belde een conferentie centrum van de Baptisten Kerk en na haar gesprek mochten wij daar blijven voor drie weken, daarna gingen Anuschka en de kinderen met zus Ria mee om ergens op een huis te passen.
Wij waren bij elkaar voor de Kerst en oud en nieuw, wat wel heel anders was dan in Nederland. Die week was de temperatuur wel 40 tot 42 graden maar wel uit te houden omdat het een heel droge warmte was. Mijn nieuwe bedrijf was zo goed om mij een auto ter beschikking te stellen tot ik begon te werken. Hierdoor kon wij heel veel boodschappen doen, bedden, koelkast, potten pannen, bankstel en alle nodige om te kunnen leven. Hierdoor waren de kinderen meestal alleen overdag, maar gelukkige zijn wij gezegend met hele lieve kinderen en hebben ze goed voor elkaar gezorgd. Ik heb nog nooit zoveel gewinkeld als toen, maar ik werd wel moe van het winkelen maar vond het vreemd genoeg best leuk. Voor de mensen die mij kennen, weten dat ik een hekel heb aan winkelen. Toen kregen wij een positief bericht dat wij eerder het huurhuis kon krijgen al op donderdag de 3de. Wij ontdekten toen dat het huis niet zo netjes achter gelaten was en hebben de hele dag gebruikt om het te reinigen en het tapijt te shampooën. Op de 5de kwamen al de artikelen die wij besteld hadden. Zo ik moest alles in elkaar zetten zodat wij ze konden gebruiken. Op de maandag moest ik met mijn nieuwe baan beginnen.

Ik laat het hierbij omdat het anders te lang wordt in een keer te lezen.

Groetjes Robert, Anuschka en kids.

Hallo allemaal,

EINDELIJK WEER NIEUWS VAN ONS!!!!!!!

Het heeft even geduurd , maar vanaf nu zal ik proberen, als ik in de buurt ben van een computer, om bij te blijven met de blog.

Als jullie dit lezen zijn wij natuurlijk allang aangekomen in Brisbane, maar toch wil ik jullie vertellen hoe het met ons is vergaan na ons laatste berichtje.

Zaterdag 17 november's middags was er een afscheidsfeestje georganiseerd en we hebben ons laten verrassen door al die lieve mensen die de moeite hadden genomen om te komen. Er werden sketjes gedaan, voordrachtjes een gedicht van mijn moeder en een stukje van mijn vader en ook mijn zus had een ode voor mij!
Zo lief, zo ontroerend, heel wat tranen zijn er gevallen. We willen dan ook iedereen bedanklen voor hun komst en voor alle tijd, moeite en liefde die ze erin gestopt hebben.

De week erna was natuurlijk druk, er valt ook zoveel te regelen en ook moest er nog veel ingepakt en verkocht worden. Maar het puzzeltje paste precies in elkaar, want alles wat we verkochten werd het weekend, voordat de verhuizers en container zouden komen,opgehaald en hoefden we niet te lang zonder bijv. de bank, de bedden met matrassen, mijn kleine autootje en andere kleine dingen.
Voor Shannon was er op school een afscheidsfestje georganiseerd door haar mentors. Het was zo lief en gezellig, alle attenties en aandacht die Shannon kreeg hebben haar goed gedaan, maarja afscheid nemen blijft moeilijk en alles voor de laatste keer doen met je vriendinnen ook!
Zondag 25 november was de laatste keer in de Bethel, afscheid nemen, voor de laatste keer daar rondlopen, meezingen en luisteren naar Gods woord en knuffelen met lieve mensen.... wat zal ik iedereen missen!!!
Maandag 26 november 8.30 kwamen de verhuizers en al snel veranderde ons huis tot een pakhuis, overal dozen en ingepakte meubels. Juul en Shan waren al vrij, maar gingen tijdens de lunchpauze weer even naar school om te kletsen, gezellig!
Vanaf die dag sliepen we in Marum, bij onze lieve vrienden Benjamin en Yvonne.
Ook dinsdag was het nog inpakken en rond 10.00 kwam de container. Rond een uur of 2 was de container gevuld en weg waren ze, en dan sta je daar in een vreemd leeg huis.
Christy was woensdag 28 november voor het laatst op school en ook van haar werd afscheid genomen. Toevallig mocht haar klas die dag een voorstelling geven in de aula en kon christy daar nog lekker aan meedoen en ervan genieten.
Woensdagavond namen Ben en Yvon ons mee uit eten en hebben we voor het eerst kangoeroe vlees geproefd. We aten namelijk in een australisch restaurantje en hadden een menu met van alles en nog wat, vaan voor gerecht tot en met het toetje australisch lekkernijen.
De andere dagen zijn we bezig geweest met dingen wegbrengen naar de stort schoonmaken en andere dingen regelen.
En donderdag nog even een rondje nederland gedaan, even naar Ben en Debby en daarna naar Rob en Sella, het was gezellig en goed om zo nog even contact te hebben in alle rust!
Vrijdagavond bij pa en ma gegeten en afscheid genomen van een oude buurvrouw en toen naar Leek om daar afscheid te nemen van alle buren en anderen. Nog even Ben en Yvons nieuwe huis bewondert en terug om de laatste hand aan de koffers te leggen.
Het was een kort nachtje, want we moesten om 8.00 op schiphol zijn om in te checken.
Gelukkig waren we mooi op tijd en hoefden we niet te wachten bij de incheckbalie, dus hebben we even op iedereen gewacht die zou komen en samen lekker even koffie gedronken. Maar ja dan komt het moment dat je door die poort moet gaan, knuffelen, zoenen en nog een keer knuffelen, het was zo moeilijk!
en toen gingen we maar, nog even weer zwaaien en omkijken, weer zwaaien en toen waren we erdoor heen. Straks ga ik weer verder..........

liefs, Nusch

countdown?

Welkom op onze weblog!

In de komende tijd zal ik jullie regelmatig bijpraten over ons wel en wee.
Vanaf vandaag zijn het nog twee weken voor ons vertrek. Best wel moeilijk omdat we dagelijks geconfronteerd worden met ons vertrek, een beetje onwerkelijk! Afscheid nemen is moeilijk omdat je niet weet wanneer je iedereen weer ziet.
Maar we houden de moed erin en weten dat we voor de komende tijd kracht zullen krijgen om er doorheen te komen. Want Hij is het die ons leidt en met ons meegaat, en ook degenen opvangt die hier achterblijven.

tot gauw!

Nusch